Shakespearean Allusion in Crime Fiction: DCI Shakespeare

این کتاب بررسی می‌کند که چرا داستان‌های جنایی اغلب به شکسپیر اشاره می‌کنند. این کتاب به طور گسترده‌ای در میان نویسندگان مختلف از جمله نویسندگان جنایی کلاسیک عصر طلایی مانند چهار ملکه جنایت (آلینگهام، کریستی، مارش، سایرز)، نیکلاس بلیک و ادموند کریسپین و همچنین نویسندگان جدیدتری مانند رجینالد هیل، منتشر می‌شود. کیت اتکینسون و وال مک درمید. همچنین به علاقه به کنایه شکسپیر در تعدادی از سریال های جنایی تلویزیونی، به ویژه قتل های میانسال، بازرس مورس و لوئیس توجه می کند و در نظر می گیرد. زیر ژانر ویژه داستان های پلیسی که در آن یک نمایشنامه گمشده شکسپیر پیدا می شود. این نشان می‌دهد که چگونه شکسپیر بحث‌ها را در مورد اینکه چه چیزی عدالت را تشکیل می‌دهد، چه چیزی به کارآگاه اجازه می‌دهد تا شرور را ردیابی کند، چه کسی مالک روستا، هویت‌های ملی و اجتماعی است، و این سؤال که چگونه ارزش فرهنگی را اندازه‌گیری می‌کنیم، تسهیل می‌کند.

This book explores why crime fiction so often alludes to Shakespeare. It ranges widely over a variety of authors including classic golden age crime writers such as the four ‘queens of crime’ (Allingham, Christie, Marsh, Sayers), Nicholas Blake and Edmund Crispin, as well as more recent authors such as Reginald Hill, Kate Atkinson and Val McDermid. It also looks at the fondness for Shakespearean allusion in a number of television crime series, most notably Midsomer Murders, Inspector Morse and Lewis, and considers the special sub-genre of detective stories in which a lost Shakespeare play is found. It shows how Shakespeare facilitates discussions about what constitutes justice, what authorises the detective to track down the villain, who owns the countryside, national and social identities, and the question of how we measure cultural value.