Huxley’s Church and Maxwell’s Demon: From Theistic Science to Naturalistic Science

در دوره ویکتوریا، عمل علم از یک بافت مذهبی به یک بافت طبیعی تغییر کرد. عموماً فرض بر این است که این تغییر به این دلیل رخ داده است که علم طبیعت گرا از علم خداباور متمایز و برتر از آن بوده است. با این حال، همانطور که کلیسای هاکسلی و دیو ماکسول نشان می‌دهد، بیشتر ارزش‌های روش‌شناختی زیربنای عمل علمی برای خداباوران و طبیعت‌گرایان تقریباً یکسان بود: هر یک در مورد اهمیت یکنواختی قوانین طبیعی، استفاده از فرضیه توافق داشتند. و نظریه، ارزش اخلاقی علم، و آزادی فکری. اما اگر طبیعت‌گرایی علمی به دلیل برتری روش‌شناختی خود به برتری نرسید، پس چگونه پیروز شد؟
           
متیو استنلی همپوشانی و تغییر علم خداباورانه و طبیعت‌گرایانه را از طریق مطالعه موازی دو شخصیت اصلی علمی بررسی می‌کند: جیمز. کارمند ماکسول، یک فیزیکدان مسیحی متعهد، و توماس هنری هاکسلی، زیست شناس نماد شکن که کلمه آگنوستیک را ابداع کرد. هر دو عمیقاً درگیر مسائل روش شناختی، نهادی و سیاسی بودند که برای دگرگونی خداباورانه-طبیعت گرایانه حیاتی بودند. آنچه که تحلیل استنلی از این ارقام نشان می دهد این است که طبیعت گرایان علمی چندین استراتژی را در طول یک نسل اجرا کردند تا کنترل مؤسسات آموزش علمی را به دست آورند و تاریخ رشته خود را دوباره تصور کنند. به جای یک انقلاب ناگهانی، شباهت بین علم خداباوری و طبیعت گرایانه امکان گذار نسبتاً آرام را در عمل از گارد قدیمی به جدید فراهم کرد.

During the Victorian period, the practice of science shifted from a religious context to a naturalistic one. It is generally assumed that this shift occurred because naturalistic science was distinct from and superior to theistic science. Yet as Huxley’s Church and Maxwell’s Demon reveals, most of the methodological values underlying scientific practice were virtually identical for the theists and the naturalists: each agreed on the importance of the uniformity of natural laws, the use of hypothesis and theory, the moral value of science, and intellectual freedom. But if scientific naturalism did not rise to dominance because of its methodological superiority, then how did it triumph?
           
Matthew Stanley explores the overlap and shift between theistic and naturalistic science through a parallel study of two major scientific figures: James Clerk Maxwell, a devout Christian physicist, and Thomas Henry Huxley, the iconoclast biologist who coined the word agnostic. Both were deeply engaged in the methodological, institutional, and political issues that were crucial to the theistic-naturalistic transformation. What Stanley’s analysis of these figures reveals is that the scientific naturalists executed a number of strategies over a generation to gain control of the institutions of scientific education and to reimagine the history of their discipline. Rather than a sudden revolution, the similarity between theistic and naturalistic science allowed for a relatively smooth transition in practice from the old guard to the new.