Mesoamerican Plazas: Arenas of Community and Power

تاکنون، مطالعات باستان‌شناسی و تاریخی میدان‌های میان‌آمریکایی در مقایسه با مطالعات معماری بنای تاریخی اطراف مانند معابد و کاخ‌های هرمی، کمیاب بوده است. بسیاری از محققان تصور می‌کنند که بین‌آمریکایی‌های باستان نیروی کار، ثروت و ارزش نمادین خود را در اهرام و سایر ساختمان‌های برجسته سرمایه‌گذاری می‌کردند و میدان‌ها را محصول فرعی این ساختمان‌ها می‌دانستند. حتی زمانی که محققان اهمیت بالقوه میدان‌ها را تشخیص دادند، فکر کردند که میدان‌ها به عنوان فضاهای خالی می‌توانند سرنخ‌های کمی در مورد نقش‌های فرهنگی و سیاسی آن‌ها ارائه دهند. Plazas Mesoamerican هر دوی این مفروضات را به چالش می کشد.
 
سوال اولیه ای که مشارکت کنندگان را برانگیخته است این است که چگونه میدان های Mesoamerican به عرصه هایی برای ایجاد و مذاکره در مورد روابط و ارزش های اجتماعی در یک جامعه تبدیل شده اند. سیزده مشارکت بر اهمیت تأثیر متقابل بین روابط قدرت و شیوه‌های تجسم یافته در موقعیت‌های خاص تاریخی و مادی، همانطور که توسط نظریه عمل و نظریه عملکرد مشخص شده است، تأکید می‌کنند. این رویکرد به مشارکت‌کنندگان اجازه می‌دهد تا مسائل انسان‌شناختی گسترده‌تری را بررسی کنند، مانند مذاکره در مورد روابط قدرت، ایجاد جامعه، و قانون اساسی مقامات سیاسی.
 
به طور کلی، مشارکت‌ها نشان می‌دهد که تعاملات فیزیکی بین مردم در رویدادهای جمعی وجود نداشت. نتایج دسیسه‌های سیاسی در پشت پرده برگزار می‌شد، اما فرآیندهای سیاسی واقعی بود که از طریق آن مردم واقعیت‌های اجتماعی را خلق، مذاکره و واژگون کردند. اگر چنین است، میدان‌های بزرگی که مسلماً برای تعامل بین تعداد زیادی از افراد طراحی شده‌اند، باید عرصه‌های حیاتی برای تشکیل و دگرگونی جامعه نیز فراهم کرده باشند.

Until now, archaeological and historical studies of Mesoamerican plazas have been scarce compared to studies of the surrounding monumental architecture such as pyramidal temples and palaces. Many scholars have assumed that ancient Mesoamericans invested their labor, wealth, and symbolic value in pyramids and other prominent buildings, viewing plazas as by-products of these buildings. Even when researchers have recognized the potential significance of plazas, they have thought that plazas as vacant spaces could offer few clues about their cultural and political roles. Mesoamerican Plazas challenges both of these assumptions.
 
The primary question that has motivated the contributors is how Mesoamerican plazas became arenas for the creation and negotiation of social relations and values in a community. The thirteen contributions stress the significance of interplay between power relations and embodied practices set in specific historical and material settings, as outlined by practice theory and performance theory. This approach allows the contributors to explore broader anthropological issues, such as the negotiation of power relations, community making, and the constitution of political authorities.
 
Overall, the contributions establish that physical interactions among people in communal events were not the outcomes of political machinations held behind the scenes, but were the actual political processes through which people created, negotiated, and subverted social realities. If so, spacious plazas that were arguably designed for interactions among a large number of individuals must have also provided critical arenas for the constitution and transformation of society.