Grammar Without Grammaticality: Growth and Limits of Grammatical Precision

به گرامر گفته می شود که همه و فقط جملات "خوب" یک زبان را تعریف می کند، به این معنی که جملات "بد" دیگری نیز وجود دارد - اما تعیین آنها دشوار است. یک قرن پیش، گرامرها این طور فکر نمی کردند، و حق هم داشتند: زبان شناسان می توانند و باید از «جملات ستاره دار» صرف نظر کنند. داده‌های مجموعه مدل متفاوتی را پشتیبانی می‌کنند: افراد عادت‌های گرامری مثبتی را برای اصلاح فزاینده ایجاد می‌کنند، اما هیچ چیز منتفی نیست. مدل های متضاد مستلزم تصاویر متضادی از طبیعت انسان است. فصل آخر ما نشان می‌دهد که نظریه دستوری ارزشی خنثی نیست، بلکه یک بعد اخلاقی دارد.

Grammar is said to be about defining all and only the 'good' sentences of a language, implying that there are other, 'bad' sentences - but it is hard to pin those down. A century ago, grammarians did not think that way, and they were right: linguists can and should dispense with 'starred sentences'. Corpus data support a different model: individuals develop positive grammatical habits of growing refinement, but nothing is ever ruled out. The contrasting models entail contrasting pictures of human nature; our final chapter shows that grammatical theory is not value-neutral but has an ethical dimension.