Fiery Cinema: The Emergence of an Affective Medium in China, 1915–1945

سینما در چین مدرن چه بود؟ این کتاب به ما می گوید، این یک موجود پویا بود که به شدت به یک فناوری رسانه ای، یک حالت عملکرد یا یک سیستم کد زیبایی شناختی وابسته نبود. در اصطلاح ویهونگ بائو، این یک رسانه عاطفی بود، مفهومی متمایز از رسانه به عنوان محیط میانجی با قدرت برانگیختن احساسات، ادراک قاب و تجربه قالب. در سینمای آتشین، بائو جابجایی های این رسانه عاطفی را از اوایل تا اواسط قرن بیستم ردیابی می کند و نقش آن را در زیبایی شناسی، سیاست و نهادهای اجتماعی بررسی می کند.

نقشه برداری از تغییر هویت سینما در چین در رابطه با رسانه های چاپی دوره جمهوری خواه، اجرای تئاتر، پخش رادیویی، تلویزیون و معماری، بائو باستان شناسی فرهنگ رسانه چینی را ایجاد کرده است. در این زمینه، او مسئله تأثیر تماشایی و فناوری رسانه‌ای را در تجربه چین از جنگ مکانیزه، مدرنیته استعماری، و شکل‌دهی مردم به مصرف‌کنندگان، شهروندان ملی و یک سوژه جمعی انقلابی مطرح می‌کند. او با گفتگوی نزدیک با نظریه و تاریخ رسانه‌های فراملی، تنش و وابستگی بین مفاهیم بومی، مدرنیستی سیاسی و تبلیغاتی فرهنگ توده را در مشارکت متنوع چین در مدرنیته نشان می‌دهد.

سینمای آتشین. بازاندیشی بنیادی در مورد عاطفه و رسانه را به عنوان بینشی کلیدی از رابطه سینما با حوزه عمومی و ساخت توده ها پیش می برد. بائو با محور قرار دادن سیاست رسانه ای در تحقیق خود درباره آینده فراموش شده سینما، مداخله بزرگی در نظریه و تاریخ رسانه انجام می دهد.

What was cinema in modern China? It was, this book tells us, a dynamic entity, not strictly tied to one media technology, one mode of operation, or one system of aesthetic code. It was, in Weihong Bao’s term, an affective medium, a distinct notion of the medium as mediating environment with the power to stir passions, frame perception, and mold experience. In Fiery Cinema, Bao traces the permutations of this affective medium from the early through the mid-twentieth century, exploring its role in aesthetics, politics, and social institutions.

Mapping the changing identity of cinema in China in relation to Republican-era print media, theatrical performance, radio broadcasting, television, and architecture, Bao has created an archaeology of Chinese media culture. Within this context, she grounds the question of spectatorial affect and media technology in China’s experience of mechanized warfare, colonial modernity, and the shaping of the public into consumers, national citizens, and a revolutionary collective subject. Carrying on a close conversation with transnational media theory and history, she teases out the tension and affinity between vernacular, political modernist, and propagandistic articulations of mass culture in China’s varied participation in modernity.

Fiery Cinema advances a radical rethinking of affect and medium as a key insight into the relationship of cinema to the public sphere and the making of the masses. By centering media politics in her inquiry of the forgotten future of cinema, Bao makes a major intervention into the theory and history of media.