Más allá del tiempo

بی‌صدا منتظر صبح بودیم. صبحی که نیامد. خون در رگهای ما جاری نشد. برخاستم، تو را در پتو پیچیدم، تو دستم را گرفتی، به چشمانم نگاه کردی: مرد و زنی که روزی بودیم، برای خداحافظی سر خم کردند. آن روز صبحی بود که یک مرد و یک زن پسرشان را از دست دادند.
اکنون، پنج سال بعد، او راهی راهپیمایی ناامیدانه فراتر از زمان می شود تا با آن مرد جوانی ملاقات کند که دیگر صحبت نمی کند، دیگر لبخند نمی زند... طولانی تر در طول راه او را زائران دیگری همراهی می‌کنند که همگی به دنبال فرزندان خود هستند و در آن سفر زیارتی یاد می‌گیرند که با مرگ سرپیچی کنند و درد را نیش بزنند.
گروسمن با استفاده از کلمات به عنوان لنگر برای پرهیز از دیوانگی، می‌خواست داستانی را ببندد که شروع شد. با La vida entera، و ما را به مکان هایی می برد که فقط نابغه یک نویسنده بزرگ می تواند راه برود.

Callados estuvimos esperando la mañana. Una mañana que no llegaba. La sangre no corría por nuestras venas. Me levanté, te envolví en una manta, me agarraste la mano, me miraste a los ojos: el hombre y la mujer que un día fuimos inclinaron la cabeza en señal de despedida. Esa fue la mañana en que un hombre y una mujer perdieron a su hijo.
Ahora, cinco años después, él emprende una marcha desesperada más allá del tiempo para encontrarse con ese joven que ya no habla, ya no sonríe... ya no es. En el camino le acompañan otros peregrinos, todos buscando a sus hijos, y en ese peregrinaje aprenden a desafiar a la muerte y a morder el dolor.
Usando las palabras como anclas para no caer en la locura, Grossman ha querido cerrar una historia que empezó con La vida entera, y nos lleva a lugares donde solo el genio de un gran escritor puede caminar.